TAMIYA 31223 Zuikaku (Pearl Harbor 1941)

Zuikaku (jap. Żuraw Przynoszący Szczęście) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano w listopadzie 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej we wrześniu 1941 roku. Długość okrętu wynosiła 257 m, szerokość 26 m, a wyporność pełna – 32.000 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Zuikaku oscylowała wokół 34 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 84 samoloty pokładowe.

Zuikaku – wraz ze swoim bliźniaczym okrętem Shokaku – został zatwierdzony do budowy w ramach planu rozbudowy floty "Zero 3" i "Zero 4, które zakładał znaczne wzmocnienie potencjału ofensywnego japońskiej marynarki wojennej. Przy projektowaniu Zuikaku rzecz jasna wykorzystano dotychczasowe doświadczenia z eksploatacji innych lotniskowców – przede wszystkim okrętu  Hosho. Jednocześnie skoncentrowano się przede wszystkim na prędkości maksymalnej nowego lotniskowca oraz jego sile uderzeniowej. Drugorzędnie natomiast potraktowano opancerzenie – zwłaszcza pokładu lotniczego – co negatywnie zresztą odróżniało wszystkie japońskie lotniskowce początkowego okresu II wojny światowej od swoich odpowiedników we flocie brytyjskiej. W toku II wojny światowej Zuikaku brał udział w ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. W styczniu 1942 roku samoloty pokładowe z tego krętu brały udział w ataku na Rabaul, a kilka miesięcy później walczył w bitwie na Morzu Koralowym. W związku z poniesionymi tam uszkodzeniami został wycofany do stoczni remontowej, co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w bitwie o Midway (czerwiec 1942 r.). W 1942 roku Zuikaku walczył także w bitwie koło wysp Santa Cruz gdzie walnie przyczynił się do zatopienia amerykańskiego lotniskowca USS Hornet. Zuikaku został zatopiony przez amerykańskie samoloty pokładowe w październiku 1944 roku w toku bitwy pod Leyte.

Plastikowy model do sklejania. Nie zawiera kleju ani farb.